Бяда ўчорашняя, боль сённяшні… Пад такой назвай прайшло мерапрыемства, пад час якога госця распавяла пра свае цяжкія дзіцячыя гады, праведзеныя ў лагеры смерці непадалёк ад Рыгі, і пра сваё выратаванне.
Марыя Валянцінаўна трапіла ў лагер смерці “Саласпілс” у 5-гадовым узросце і на сабе адчула ўсе жахі, праз якія праходзілі іншыя вязні: раставанне з бацькамі, здзекі, голад, заборы крыві для нямецкіх салдат і штодзённы страх за сваё жыццё.
На пытанне, што ж засталося ў яе ад вайны, Марыя Валянцінаўна адказала: “Бірка з маім нумарам, што вісела на маёй шыі, нянавісць да фашызму, любоў і ўдзячнасць да міласэрных, добрых людзей”.
Менавіта міласэрнасць і здольнасць да спачування жыхароў Рыгі выратавалі маленькую Машу і яе брата ў 1944 годзе. На развітанне Марыя Валянцінаўна пажадала ўсім прысутным, каб гісторыя не паўтаралася і каб над намі і нашымі нашчадкамі заўсёды было мірнае неба.
У мерапрыемстве прынялі ўдзел вучні старэйшых класаў.